پوریا پاک روان

با وجود انتقادات جامعه جهانی، ایران همچنان به مجازات اعدام ادامه میدهد. سازمان ها و کشورهای مختلف سالهاست از ایران به خاطر اجرای مجازات اعدام که این نهادها آن را نقض حقوق بشر میدانند انتقاد کرده اند.

ایران تنها کشوری است که با وجود اینکه کنوانسیون حقوق کودک را امضا کرده است حکم اعدام را در مورد مجرمان زیر ١٨ سال اجرا میکند. این کنوانسیون اعدام و حبس ابد غیر قابل بخشش را برای افراد زیر ١٨ سال ممنوع کرده است که از میان آنها میتوان عاطفه رجبی سهاله را نام برد.

اعدام در ملأ عام در ایران امری است که به شکل پیوسته در شهرهای کوچک و بزرگ تکرار میشود و حتی مشاهده شده که از طریق پلاکاردهایی که در سطح شهر نصب میشود از مردم دعوت به عمل می آید تا شاهد گرفتن جان انسانی باشند. جمهوری اسلامی سالهاست که بقاء خود را در زندان، شکنجه و اعدام آزادی خواهان جستجو میکند. دوران حکومت رژیم اسلامی مملو از خشونت و آدم کشی است که هرروز آن را تولید و بازتولید می نماید. دستگیری فعالین کارگری، سیاسی، اجتماعی و صدور احکام زندان و اعدام ها توسط دیکتاتوری اسلامی هدفی جز ایجاد ترس و واهمه در جامعه نبوده که این حکومت در طی نزدیک به چهار دهه از عمرننگین اش، کوچکترین تخفیفی در آن قائل نبوده است. مجازات اعدام به مثابه قتل سازمان یافته یکی از شنیع ترین ابزارهایی است که چه در دست حکومت های دیکتاتوری و چه حکومت هایی که ادعای دموکراسی را دارند، به عنوان قتل عمد با تصویب دولت و با روندی جنون آمیز به پیش میرود و از هر طیف و اقشاری را در بر میگیرد. رنج و درد جسمانی که در زمان حکم اعدام به شخص وارد میشود قابل تصور و اندازه گیری نیست. آنچه مسلم است توقف این اعدام ها یک مبارزه طبقاتی همه جانبه از طرف طبقه کارگر و سایر جنبشهای اجتماعی را می طلبد. طبقه کارگر تنها نیرویی است که با اعتصابات و اعتراضات خود می تواند بر یکه تازی سرمایه داری افسار زده و به این همه جنایت خاتمه دهد همچنین باید این معضل جدی اعدام ها را در سطح خارجی کشور منعکس و افشا نموده و از تمام نهادها و اتحادیه کارگری در سطح بین المللی خواهان حمایت از توقف و لغو اعدام و محکوم کردن جمهوری اسلامی شد.

به امید ایرانی آزاد و بدون اعدام*