مریم خاتمی

طبق تعریف پذیرفته شده از سوی جامعه بین المللی هرگونه آسیب رساندن، اقدام، یا بی توجهی از طرف والدین یا نگهدارنده کودک که سلامت جسم، روان، یا سعادت کودک را به خطر بیندازد کودک آزاری محسوب میشود. حجاب اجباری دختران که حتی پیش از سن رسمی تکلیف یعنی ٩ سالگی به او تحمیل می شود و به دلیل احتمال بروز بیماری های پوستی و کاهش قدرت تحرک کودکان که به سلامت جسم و روان آنها آسیب می رساند. همچنین حجاب کودکان می تواند به اعتماد به نفس آنها آسیب برساند.کودکان خانواده های بهایی که از کودکی با محدودیت و برچسب خوردن مواجه هستند نمونه دیگری از آزار سیستماتیک جمهوری اسلامی محسوب میشوند. از جمله موارد دیگر میتوان به شرایط کودکان افغانستانی در ایران اشاره کرد که به دلیل مهاجر بودن تا آخر عمر از گرفتن شناسنامه و داشتن هویت برای استفاده از حق تحصیل و سایر مزایای زندگی عادی محروم هستند که نمونه دیگری از کودک آزاری است. برخورد حاکمیت ایران با کودکان کار، از نادیده گرفتن معضل تا دستگیری کودکان در خیابان ها از جمله نقض حقوق کودک محسوب میشود. با این وجود جمهوری اسلامی معضل اجتماعی کودک آزاری را نفی میکند و یا آن را کم اهمیت جلوه می دهد و تا کنون قانون حمایت از حقوق کودکان تصویب نشده است. در حالی که در اسفند ماه سال گذشته ١۶ هزار مورد کودک آزاری گزارش شده است معاون فرهنگی قوه قضاییه اعلام کرد که کودک آزاری شایعی در ایران نداریم. به نظر میرسد آنچه مقامات جمهوری اسلامی را نگران می کند نه آمار کودک آزاری بلکه خبرهایی است که از اتفاقات دردناک آزار کودک منتشر میشود و نمایی متفاوت از آنچه انتظار دارد از جامعه ایران به نمایش می گذارد. برای کاهش این معضل جدی راه حل اساسی تغییر بنیادی فرهنگ جامعه و در رابطه با کودکان تغییر سیستم آموزشی از کودکستان و مدارس و دانشگاه هاست. حقوق کودک باید به او شناسانده شود و قوانین طوری تنظیم شود که هیچکس به ویژه دولت نتواند آن را زیر پا بگذارد. اما در جامعه ای که حکومت در روز روشن در معابر عمومی مقابل هزاران مرد و زن انسانها را دار میزند، حکومتی که زندانیان سیاسی و غیر سیاسی را دسته دسته اعدام میکند، در زندان ها به زنان و دختران تجاوز میکند، در انظار عمومی شلاق زده میشود، فقر و بی کاری بیداد میکند و غیره میتوان انتظار حمایت حقوق کودک را داشت؟ خبرهای تکان دهنده کودک آزاری در مدارس پشت سرهم شنیده میشود ولی هیچ گونه تدبیری اندیشیده نمیشود و یا مسببان آنها به دلیل ارتباط نزدیک با سیاستمداران فاسد رژیم بخشیده میشود و امثال سعید طوسی ها به راحتی در جامعه رشد میکنند. به راستی راه حل اساسی به جز برچیدگی نظام فاسد و خودکامه جمهوری اسلامی ایران چه میتواند باشد؟*